Gerrit Faber

Tekenen op mijn tablet

Elke dag van mijn vakantie in Drenthe een tekening op mijn iPad te maken, dat was de opdracht die ik mezelf gegeven had. Ik teken wel vaker op die manier, meestal om een compositie even uit te proberen of om te zien wat er gebeurt met een schilderij als ik een bepaalde verandering doorvoer. Je kunt het tekenen op een tablet ook als zelfstandig medium zien, met eigen technieken en uitdrukkingsmogelijkheden. Mijn plan was om het tekenprogramma dat ik gebruik (Procreate) beter te leren kennen en er sterkere beelden mee te maken. Ik tekende vooral landschappen in de directe omgeving van ons huisje. Bossen, heidevelden, moerassen, allemaal vlakbij. Soms met de reeën direct in mijn blikveld. De uitdaging van het landschap is om een compositie te vinden die structuur brengt in de gigantische hoeveelheid informatie die je buiten krijgt voorgeschoteld. In het programma staat een bijna oneindig aantal kleuren klaar, kun je met schuifjes de breedte van je potlood of kwast en de dekkingskracht continu variëren. Er zijn vele soorten kwasten, penselen, potloden etc. En niet te vergeten, je kunt gemakkelijk je streken en lijnen ongedaan maken, laten vervagen, vlakken in elkaar laten overvloeien en weggommen. De mogelijkheden zijn zo groot dat je gemakkelijk verdwaalt in de technische foefjes en het resultaat een rommel van kleuren en onsamenhangende delen wordt. Ik begon met een bescheiden palet, en één soort kwast die geleidelijk leegloopt (de dekking wordt geleidelijk minder). Met een brede kwast zette ik snel de compositie op en ging geleidelijk meer kleurnuances en kleinere vlakken in de tekening (of schilderij) zetten. Onverwachte effecten maken dit medium spannend in gebruik, bijvoorbeeld het aanbrengen van een transparante kleurlaag over een deel van de tekening. Hieronder zie je enkele resultaten. Op mijn website heb ik onder galeries een folder 'digitale werken' aangemaakt waar je de hele serie kunt zien. Ik ben benieuwd wat je er van vindt! 

Lees meer >> | 583 keer bekeken

De Swahili-kust

Net voor het Covid-19 virus toesloeg heb ik een reis gemaakt langs de kust van Tanzania. Er zijn veel nederzettingen, rivieren die meanderend in zee uitkomen en akkers. Al eeuwenlang zijn er mensen van overzee op deze kust geland om handel te drijven en zich te vestigen. Als je er oog voor hebt zie je de stille getuigen daarvan. Arabische en Duitse gebouwen, deels sterk in verval en gedenkplaatsen voor de vele mensen die hier uit het binnenland als slaaf arriveerden voor ze verder op reis moesten. Eenmaal weer thuis ben ik bezig om de vele indrukken van deze reis te verwerken in schilderijen. De intensiteit van de kleuren en de hitte die afstraalt van de aarde en de zee wil ik voelen als ik aan het schilderen ben. Overal zijn mensen te zien. Zij zijn aan het werk of op weg daarnaartoe, of wachten op werk. En natuurlijk de vele kinderen, ook aan het werk of in uniform op het schoolplein. Zij bevolken de schilderijen die ik nu maak. Ik ben in een flow gekomen die ik voorlopig niet ga stoppen. Ik wil één van deze nieuwe werken laten zien aan de lezers van mijn blog. Het gaat om het 'schoolplein' in Newala, in het zuiden. In mijn blog van 12 april 2020 kun je zien hoe ik de aquarel maakte waarop dit schilderij is gebaseerd.

Lees meer >> | 802 keer bekeken

Nieuw leven in Corona tijd

Tijdens de Corona lockdown was een veel gehoorde klacht dat het leven tot stilstand was gekomen. Door de sluiting van de horeca, sport- en cultuurinstellingen en het afstand houden tot elkaar leek dat het geval te zijn. En ondanks de versoepeling is dat gevoel van stilstand bij velen nog niet voorbij. Bij nader inzien is dit echter een oppervlakkige waarneming. De dreiging van het virus voor de gezondheid maakte opeens pijnlijk duidelijk dat wij als mensen onderdeel zijn van de natuur waarin het leven van elk levend wezen betrekkelijk kort is en door tal van oorzaken beëindigd kan worden. Ook zonder nieuwe mensvijandige virussen is dat zo, en gaat de cyclus van leven en dood door. Nu is het niet mijn bedoeling de lezer de betrekkelijkheid van het menselijk bestaan nogmaals in te peperen. Ik wil je even meenemen naar nieuw leven, waardoor de Corona tijd voor mij 'opeens' een gouden rand heeft gekregen. Ik heb namelijk sinds kort een kleinzoon, Quinten. Hij lacht veel - vooral naar zijn grootvader - en hij kijkt onderzoekend om zich heen - zou er een schilder in hem schuilgaan? Ik teken hem regelmatig. Als hij slaapt gaat dat gemakkelijk. Hij is een minder goed model als hij wakker is, dan is het echt een uitdaging hem goed te treffen. Veel doen, dan zit er soms een goede schets bij. Hierbij twee resultaten.
Ik wens je een gezonde zomer, en geniet van wat er wel is,
Gerrit

Lees meer >> | 818 keer bekeken

Schoolplein Newala (Tanzania)

Tanzania is een kinderrijk land. Kinderen onder de 14 jaar vormen maar liefst ruim 40 procent van de bevolking. In Nederland is dat percentage 16. Onderweg door Tanzania zie ik dan ook veel kinderen. In een draagdoek op de rug, in groepjes van verschillende leeftijden en in grotere groepen in schooluniform. Ik ben op bezoek bij een basisschool in Newala. De klaslokalen zijn ondergebracht in enkele lage, okerkleurige gebouwen die haaks op elkaar staan. In het ruime middenterrein staan grote, oude bomen. Er groeit gras in de schaduw, paden van rood zand doorsnijden de ruimte. Kinderen lopen in groepjes en zitten op de grond. Er is niets overbodigs, alles is van een pure eenvoud.  Ik ga op een stenen rand tegen een schoolgebouw zitten en pak mijn aquarelverf en papier. Nog voor ik iets op papier heb gezet staat er al een kring kinderen om mij heen. Ze volgen mijn handelingen met veel aandacht. Even later staan ze drie rijen dik. Met handgebaren maak ik duidelijk dat ze niet in mijn gezichtsveld moeten staan. Dat helpt dan even. Ook de hoofdmeester komt langs om kennis te maken. Hij vertelt dat het voor de kinderen iets geheel nieuws is, een schilder die de wereld om hen heen als onderwerp neemt. Ze blijven in stille aandacht naar mij kijken. Pas als ik aan het eind wat figuurtjes in de aquarel zet hoor ik ze opmerkingen tegen elkaar maken en lachen. Met een hoofd vol indrukken sta ik op. Die neem ik mee naar mijn atelier.

Gerrit Faber,  februari 2020

Lees meer >> | 905 keer bekeken

Schilderen aan de zuidkust van Tanzania

Twee landtongen omsluiten de Baai van Mikindani. In de verte is een doorgang zichtbaar naar de Indische Oceaan. Tegen de avond varen de vissers uit in hun dhows – traditionele houten schepen.  Ze hebben roeibootjes dwars op het dek liggen, die op de visplek gebruikt worden om in de nacht met lichten vissen te lokken. Voor mij ligt de Mambo Poa voor anker. Met een slank bootje gemaakt van een uitgeholde boomstam varen ze heen en weer naar de wal met hun visbenodigdheden. Ik neem de scene in mij op. Het golvende water, de bonte kleuren van de boot, de vissers en de netten vormen een inspirerend beeld. De vissers zien mij naar hen kijken. Ik pak mijn aquarelspullen en maak een eerste opzet. Al snel hoor ik geroep over het water. Ik versta niet wat ze zeggen, maar het klinkt vriendelijk. Ik zwaai terug en we lachen naar elkaar. Even later wordt ik omringd door voorbijgangers die wijzen naar mijn werk en de vissers. Ze giechelen en steken hun duim omhoog. Ik ben gewend aan het Nederlandse publiek dat vaak goed bedoelde maar te negeren aanwijzingen geeft in de trant van “die boom daar staat wat meer naar rechts hoor”. Als ik bijna klaar ben komen de vissers bij mij kijken hoe hun boot en zijzelf erop staan. Veel gelach, de boot herkennen ze maar de figuurtjes in mijn aquarel zijn niet te herleiden tot de jonge mannen die om mij heen staan. Op één uitzondering na. Dat is de man met de gele shorts en het witte T-shirt. Hij geeft me een high-five en we gaan lachend uit elkaar.

Gerrit Faber, februari 2020

Lees meer >> | 823 keer bekeken