Gerrit Faber

Een van de grootste genoegens van Venetië is op het achterdekje van een vaporetto de palazzo’s, de kerken, de vele vaartuigen en de vergezichten aan je voorbij te laten trekken.  Grommend zwoegen deze watertrams van halte naar halte. In één vloeiende beweging legt de matroos het scheepje vast en helpt de passagiers zo nodig met in- en uitstappen, waarna met kolkend schroefwater de vaart wordt voortgezet. Bij het San Marcoplein hoor je een heldentenor aan boord van een gondel een aria van Verdi zingen en even later ruik je de verse vis op de markt. Vanaf de vaste wal maak ik vaak schetsen waar soms ook vaporetto’s in voorkomen, meestal als een klein onderdeel van het  grote geheel. Het zijn geen elegante scheepjes, eerder bonkige werkpaarden van het stedelijk personentransport. Het contrast met de gondeliers die als balletdansers hun ranke vaartuigjes voortbewegen kan niet groter zijn. Je ziet daarom nooit een schilderij van een vaporetto. Ik vond het hoog tijd om daar verandering in te brengen. Het resultaat daarvan zie je elders op mijn site onder Stadsgezichten en landschappen. In Venetië maakte ik ook een tekening van het eiland Giudecca terwijl het licht van links naar rechts over de gebouwen viel; de voormalige graanmolen van Stucky sluit het geheel af. De schets zie je hieronder. Thuisgekomen heb ik er een schilderij van gemaakt dat ook onder de stadsgezichten staat.

Sinds ik mij met urban sketching bezig houd gebruik ik dikwijls schildermessen (niet geheel terecht ook wel paletmessen genoemd) om de olieverf dikker en met meer structuur aan te brengen. Dat is een spannende techniek omdat het een krachtig of onbedoeld resultaat kan opleveren. Evengoed kunnen er ook hobbels en strepen ontstaan die juist afbreuk doen aan de zeggingskracht van het schilderij. Als het laatste gebeurt is het schildermes ook een handig instrument om de verf weg te schrapen en opnieuw te beginnen. Zo blijft schilderen een avontuur!